Plakat w kolejnictwie

Dla tych, którzy interesują się polską szkołą plakatu od 29 października do końca tego roku Muzeum Kolejnictwa prezentuje małą (65 plakatów), ale bardzo zaskakującą wystawę poświęconą plakatom z motywem kolejowym.

Już na wejściu zostaliśmy pozytywnie zaskoczeni i jako, że interesowały nas wyłącznie plakaty nie płaciliśmy za bilety.

Kolejnym zaskoczeniem był fakt, że na wystawie prezentowane są oryginalne plakaty S. Norblina między innymi znany  „Lwów”, „Polska Górny Śląsk” czy „Gdynia”. Pomimo upływu czasu  barwy nadal są intensywne i nie można oderwać od prezentowanych plakatów oczu.

Na wystawie można również podziwiać dzieła takich twórców jak: Tadeusz Gronowski, Tadeusz Trepkowski, Jerzy Flisak, Wojciech Zamecznik, Waldemar Świerzy.

Na tę okazję zostały przygotowane materiały promocyjne w postaci folderów i katalogów.
Niestety wszystkie egzemplarze już zostały rozdane i nie udało się nam zagarnąć jednego egzemplarza na własny użytek.

Wszystkich zainteresowanych tym wydarzeniem odsyłam na stronę Muzeum Kolejnictwa:
http://www.muzeumkolejnictwa.waw.pl/pl/Wydarzenia_Warszawa_Archiwum/Wydarzenia_2013.aspx

 

Share Button

Waldemar Świerzy – Ulica Hańby

Zanim o tym jak zdobyliśmy jeden z wymarzonych przez nas plakatów kilka słów na temat twórczości dwóch osób, reżysera filmowego Kenjiego Mizoguchiego i Waldemara Świerzego plakacisty dzięki, którym plakat „Ulica Hańby” powstał.

Kanji Mizoguchi urodził się 16 maja 1898 r w Tokio.

220px-Kenji_Mizoguchi_1

wikipedia

Jego pięcioosobowa rodzina należała do klasy ubogiej. Sytuacja materialna zmusiła jego rodziców do sprzedania jednej z jego sióstr rodzinie zastępczej. To poprawiło sytuację materialną rodziny, jednak nie wpłynęło na ich relacje. Ojciec znęcał się nad matką i siostrą, a młody Kenji nie godził się na takie postępowanie. Jako 13 letni chłopak zakończył swoją edukacje i podjął się pracy rysowania obrazków do ulotek. Ciężka sytuacja rodziny, śmierć matki w 1915 roku, oddanie ojca do domu starców były bolesnymi wydarzeniami towarzyszącymi mu podczas wkraczania w dorosłość. Dzięki siostrze, która sprowadziła go do stolicy Kenii po raz pierwszy zetknął się z przemysłem filmowym. W 1920 roku Mizoguchi stał się w aktorem, a już 3 lata później pracował nad  obrazem ” Ai-ni yomigaeru hi”, którego nie zdołał ukończyć przez strajk w wytwórni.
Jako reżyser filmowy Mizoguchi słynął z tempa pracy nad filmami. Prace nad nimi trwały zazwyczaj kilka tygodni. Co ciekawe reżyser stworzył ponad 86 filmów z czego tylko 2 były kolorowe.
Często podejmował tematykę społeczną i historyczną krytykując przeszłość jak i przyszłość. Większość filmów Mizoguchiego to dramaty psychologiczne, w których najczęściej ukazywał kobiety skazane na cierpienie i poniżenie, zdolnych do odrodzenia poprzez uczucie.
Dokładnie o takiej tematyce Mizoguchi stworzył W 1956 r film pt „Ulica Hańby”. Poruszył w nim losy pięciu kobiet pracujących jako prostytutki w dzielnicy Tokyo, Yoshiwara. Reżyser przedstawia ich sytuację życiową i to czym się kierują wykonując taki, a nie inny zawód. Nie chcę opisywać dokładnie całego filmu, może ktoś się skusi i zechce go obejrzeć. Oceny na temat filmu są podzielone, dlatego lepiej nie bazować na recenzjach, wypowiedziach osób, które film widziały. Trzeba go zobaczyć.  Zdjęcia z filmu „Ulica hańby” poniżej.

www.filmaster2

www.filmaster

 W Polsce opracowanie plakatu do „Ulicy hańby” powierzono Waldemarowi Świerzemu. Do filmu stworzono kilkanaście plakatów, jednak to ten wykonany przez Waldemara Świerzego zmusza odbiorcę do myślenia.

Ulica hańby, Waldemar Świerzy

www.filmweb.pl

Plakacista przyszedł na świat 9 września 1931 roku w górnośląskiej rodzinie z Katowic.

Waldemar Świerzy, Ulica Hańby, Akasen Chitai, polska szkoła plakatu, polish poster, polski plakat

www.culture.pl

Wpisują w wyszukiwarkę nazwisko Świerzy wyskoczy nam gigantyczna ilość informacji na jego temat. Plakacista opisywany jest jako jeden z założycieli „Polskiej Szkoły Plakatu” w latach 60 i 70, którego twórczość jest doceniana zarówno w Polsce jak i na świecie.
Rzadko można natknąć się na informacje dotyczące jego dzieciństwa, a to głównie dlatego, że artysta od najmłodszych lat był małomówny i tak już pozostało do dziś. Wiadomo, jednak, że po wojnie został zatrudniony w filmie reklamowej „Geniusz i syn”. Jego zadaniem było rozlepianie reklam na słupach ogłoszeniowych, a dokładniej noszenie wiader z klejem.
W latach 1947-1952 roku W. Świerzy studiował w ASP w Krakowie na Wydziale Grafiki w Katowicach. Malarstwa uczył się u prof. Rafała Pomorskiego, grafiki u prof. Józefa Mroszczaka, który przekonał młodego artystę do przeprowadzki do Warszawy. Tam podjął pracę w dziale graficznym Wydawnictwa Artystyczno-Graficznego.
Waldemar Świerzy ma na koncie imponującą ilość prac, ponad półtora tysiąca. Tworzył plakaty najczęściej o tematyce kulturalnej : teatralne, filmowe, cyrkowe i muzyczne, jak również prace o wymowie społecznej czy propagujących sport. Na początku lat 50 plakat W. Świerzego był prosty w formie, najczęściej wykonywany techniką graficzną, a punktem wyjścia przy tworzeniu plakatu była postać ludzka. Do klasyki światowego plakatu z tego okresu zaliczamy plakat z 1955 r „Czerwona Oberża”, „1957 r „Bulwar zachodzącego słońca” i z 1959 r ” Ulica hańby”, który udało się nam nabyć. Kilka zdjęć poniżej .
Waldemar Świerzy, Ulica Hańby, Akasen Chitai, polska szkoła plakatu, polish poster, polski plakatSam plakat przebył niebywałą drogę z Ameryki Południowej dokładniej z Urugwaju do Polski. Pomimo tego, że wiedzieliśmy jaki dystans nasza przesyłka ma do pokonania liczyliśmy na jej szybkie dostarczenie. Po 14 dniach obawialiśmy się najgorszego, że plakat zawieruszył się i tyle go widzieliśmy. Po trzech tygodniach nasza wyczekiwana przesyłka została przez nas odebrana. Paczkę szybko pozbawiliśmy  kilku warstw zabezpieczających. Plakat „Ulica Hańby” po rozpakowaniu prezentował się i prezentuje się rewelacyjnie. Po 54 latach od druku barwy nadal są intensywne i nie możemy oderwać od plakatu oczu.

Share Button